بسم الله الرحمن الرحیم
کُتِبَ عَلَیْکُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصِیَّةُ لِلْوالِدَیْنِ وَ الْأَقْرَبِینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِینَ(البقرة/180)
بر شما مقرّر شده که چون یکى از شما را (نشانههاى) مرگ فرا رسد، اگر مالى از خود به جاى گذارده، براى پدر ومادر ونزدیکان به طور شایسته وصیّت کند، این کار حقّ و شایسته پرهیزکاران است.
تفسیر نور (حجت الاسلام و المسلمین قرائتى)
نکته ها:
بعضى ها فکر مى کنند وصیّت کردن، زمینه ى زود مردن است، در حالى که یک نوع دوراندیشى است واینکه مى فرماید: هنگام مرگ وصیّت کنید. چون آن لحظه، آخرین فرصت است وگرنه مى تواند سالها قبل از فرا رسیدن مرگ، وصیّت کند.
بعضى وصیّت کردن را واجب دانسته اند، امّا از جمله ى «حقّاً على المتّقین» استفاده مى شود که این عمل مستحبّ است وگرنه مى فرمود: «حقّاً على المؤمنین»
در آیه ى شریفه به جاى کلمه «مال» از کلمه «خیر» استفاده شده تا روشن شود که مال و ثروت، مایه ى خیر و نیکى است و آنچه در اسلام مورد انتقاد قرار گرفته، مال حرام یا علاقه ى زیاد به مال یا ترجیح دادن مال بر کمالات فردى و نیازهاى اجتماعى و یا استثمار مردم براى تحصیل آن است.
وصیّت باید بر اساس «معروف» یعنى عقل پسند باشد، نه از روى کینه و انتقام و یا مهرورزى هاى بىجا و بىرویه. چون از ارث، تنها بعضى از بستگان بهره مند مى شوند آن هم به مقدار معیّن، لذا اسلام
