مهدویت و فرقه‏هاى انحرافى فرقه شیخیه

مقدمه

مکتب شیخیّه (کشفیه – پایین سری) در اوایل قرن 13 ه .ق به وسیله احمد بن زین الدین معروف به ((شیخ احمد احسایی)) (1166 – 1241 ق) پدید آمد. مکتبی که نه تنها خود دستخوش تحولات زیاد گردید؛ بلکه باعث به وجود آمدن تحولات بسیار دینی و اجتماعی و حتی نظامی در کشور ایران شد و بذر بابیت و بهائیت پاشیده گردید.

شیخ احمد احسایی، گرچه در حوزه‏های علوم دینی حضور داشت؛ اما کمتر به درس اساتید حاضر می‏شد و مدعی بود که در فراگیری علوم، شاگرد کسی نبوده و تنها آنچه را می‏داند از راه خواب به دست آورده است. شاگردان او نیز این ادعا را درباره استاد خود تصدیق می‏کردند.(1) این نکته به رغم آن که حکایت از نوعی بلوغ و رشد فکری دارد، می‏تواند نشانگر نقطه ضعفی نیز باشد؛ زیرا برخی از علوم و معارف، چیزی نیستند که در قالب الفاظ و مفاهیم قرار گرفته و هر کسی بتواند بدون استاد آنها را به دست آورد. همان طور که در مورد فلسفه و عرفان همیشه تذکر داده‏اند که خواندن این درس‏ها، بدون استاد موجب زحمت برای خود و دیگران می‏گردد. پیروان شیخیه، چنان در حق شیخ احمد مبالغه کرده که ادعا نموده‏اند: ((شیخ خدمت حضرت حجّت(عج) رسیده است.(2) این در حالی است که حتی برخی از بزرگان، به انحراف و بلکه تکفیر شیخ احمد، حکم داده‏اند.